Επιστροφή στις υποχρεώσεις για μικρούς και μεγάλους!!!!

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Έφτασε η ώρα!!!

Ήρθε η ώρα της επιστροφής μετά από 17 μέρες!!

Το μόνο που χρειάζεται είναι θετική σκέψη και να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές!

Κάποια μικρά tips για τους μικρούς και μεγάλους  μας φίλους είναι:

1. Ξεστολίστε το σπίτι μαζί με το παιδί και ξαναθυμίστε τις όμορφες στιγμές που περάσατε. Εναλλακτικά, μπορείτε να γράψετε μαζί με το παιδί κάποιες σκέψεις και να τις κλείσετε σε ένα κουτί. Σε  δύσκολες στιγμές μπορείτε να ξαναδιαβάζετε τις αναμνήσεις σας!
2. Επαναφέρετε τον ύπνο της  οικογένειας στα φυσιολογικά επίπεδα. 
3. Μειώστε την ενασχόληση σας όλοι με τις ηλεκτρονικές συσκευές (τάμπλετ, υπολογιστής)
4. Δώστε τους κίνητρο!! Εστιάστε στο πως θα ξαναδούν τους φίλους του και θα επιστρέψουν στα αγαπημένα τους μαθήματα! Αντίστοιχα σκεφτείτε και εσείς ότι θα δείτε τους συναδέρφους σας και θα ξεφύγετε από την ρουτίνα του σπιτιού.
5. Προσπαθήστε το Σαββατοκύριακο να αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά να παίζετε μαζί τους, μια βόλτα στο πάρκο είναι αρκετή. Ας μην ξεχνάμε πως οι γιορτές είναι οι άνθρωποι μας!
6. Οπλιστείτε με  υπομονή και δώστε χρόνο στην προσαρμογή όλων σας!!Νομίζω ότι μια βδομάδα τα παιδιά τη χρειάζονται (και εμείς μην νομίζετε)
7. Ξαναθυμίστε το πρωινό, μαζευτείτε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και ξεκινήστε μια όμορφη μέρα!!

Να θυμόμαστε πως και εμείς οι μεγάλοι  εάν οργανώσουμε τις υποχρεώσεις της δουλειάς μας πριν φύγουμε, το να βρούμε ένα οργανωμένο και τακτοποιημένο πρόγραμμα όταν επιστρέψουμε θα μας βοηθήσει να ξεκινήσουμε πιο ξεκούραστα. Καλό θα είναι να έχουμε προγραμματίσει ελαφριές υποχρεώσεις για τις πρώτες μέρες της επιστροφής μας. 

Επίσης ας βάλουμε νέους στόχους για το 2019 και ας σκεφτούμε πως είναι καλό να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε!!! Όσο αυτό είναι εφικτό

Σας παραθέτω ένα πολύ ωραίο απόσπασμα

Πηγή:

e-psyxologos.gr

Τα φώτα έσβησαν, τα τραγούδια σώπασαν, τα τραπεζώματα τελείωσαν.

Τέλος τα στολίσματα, τέλος τα μελομακάρονα, τέλος οι βόλτες από δω και από κει.

Τα παιδιά σχολείο, οι μεγάλοι δουλειά, τα κεφάλια μέσα.

Ξανά.

7 Γενάρη, βαρύς χειμώνας και κάπου τώρα είναι που νιώθεις σιγά σιγά, μια μαυρίλα να πιάνει τη ψυχή σου. Σαν ένα πλάκωμα στο στήθος, σαν ένα κόμπο στο λαιμό. Απελπισία…

‘’Και τώρα τι;’’, σκέφτεσαι. ‘’Τι έχω να περιμένω;’’

Δε θα σου κάνω κήρυγμα. Όχι.

Ούτε θα σου πω πως υπάρχουν και χειρότερα.

Θα σου πω κάτι που έζησα αυτές τις μέρες…

Δυο πιτσιρικάδες, ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, φέρναν βόλτες φορώντας τις πιτζάμες τους, στους  στους ορόφους στο νοσοκομείο παίδων ‘’Αγία Σοφία’’ στην Αθήνα και βάζανε βαθμό στα δέντρα που είχε στολισμένα ο κάθε όροφος…

Δε τους έκοψα να πηγαίνουν αύριο σχολείο… Όχι.

Και μάλλον ήταν εκεί αρκετές ημέρες… Κινούνταν βλέπεις πολύ άνετα στο χώρο.

Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση;

Τα παιδιά αυτά έλαμπαν. Έλαμπαν τα πρόσωπά τους από χαρά.

 Αυτά για απόψε… Τίποτα άλλο.

Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα και από αύριο καλή αρχή…

Και ο Θεός μαζί μας