Τι αξία έχουν τα Χριστούγεννα αν δεν μοιράζεσαι αγάπη;

Τι αξία έχουν τα Χριστούγεννα αν δεν μοιράζεσαι αγάπη;

Σήμερα φιλοξενώ την  Μαρίνα από το "to e-periodiko mas" - https://toperiodikomas.blogspot.com στο πλαίσιο της Μυστικής Ανταλλαγής που διοργάνωσε το Edityourlife Magazine και οι Greek Women Bloggers. 

Κατάκοπη γύριζε κάθε βράδυ από τη δουλειά και σ’ όλο το δρόμο σκεφτόταν τη μοναξιά που ένιωθε, κάθε φορά που έβαζε το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού της…

Μοναξιά! Μεγάλη κουβέντα αν σκεφτείς πόσους νοματαίους είχε να φροντίσει… ανήμπορη μάνα, αδέρφια μικρότερα…  με τόσους γύρω της η λέξη φάνταζε ειρωνεία, η ψυχή όμως έχει τους δικούς της κανόνες κι έρχεται και σε κουμαντάρει και σε βαραίνει λες και κουβαλάς μολύβι ασήκωτο. Τους αγαπούσε τους δικούς της, αλλά μέσα στα προβλήματα της οικογένειας έχανε σιγά – σιγά τον εαυτό της κι αυτό γινόταν μαρτυρικό πολλές φορές.

Συχνά, αντί να πάρει το λεωφορείο για να επιστρέψει, έκανε τη διαδρομή με τα πόδια για να ανακατευτεί με τον κόσμο, τη βουή της πόλης, τις μυρωδιές της, προσπαθώντας να γίνει ένα με το πλήθος, χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα, χωρίς καν υπόσταση…

Έτσι κι εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο καιρός ήρεμος και παγερός. Φύλλο θαρρείς δεν κουνιόταν κι όμως, ένα ανεπαίσθητο ψυχρό αεράκι τρυπούσε τη γλυκιά θαλπωρή που έδιναν στη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης τα αμέτρητα λαμπιόνια. Φόρεσε τα πλεχτά της γάντια, εκείνα τα μάλλινα που της είχε πλέξει η μάνα, τότε που ακόμα τα χέρια της ήταν γερά και επιδέξια. Έφερε το κασκόλ δύο βόλτες στο λαιμό της, πήρε μια γερή εισπνοή  του παγωμένου αέρα και κατέβηκε τα λίγα σκαλιά της βιοτεχνίας που δούλευε. Μια ακόμα μέρα είχε τελειώσει και τώρα ήταν η δική της ώρα!

Περπατούσε προσπαθώντας να διώξει από το μυαλό της όλα όσα την περίμεναν… χάζευε τις βιτρίνες, τις χαρούμενες παρέες στα καφέ, τους διαβάτες που σχεδόν έτρεχαν να χωθούν σε χώρο ζεστό, τα στολισμένα δέντρα στα πεζοδρόμια. Αντίκρυ της, το πάρκο της πόλης ντυμένο στα γιορτινά του έμοιαζε τόσο χαρούμενο! Διάλεξε από μακριά ένα παγκάκι κάτω από μια ακακία του πάρκου και κατευθύνθηκε για να ξαποστάσει. Κάθισε κι άπλωσε νωχελικά τα πόδια της κλείνοντας τα μάτια. Το παγωμένο αεράκι της ατμόσφαιρας της χάιδεψε τρυφερά το πρόσωπο ροδίζοντας τα μάγουλά της.

«Μη κοιμηθείς εδώ», θα παγώσεις!» Γύρισε αλαφιασμένη προς τη φωνή που άκουσε… ένα μικρό αγόρι με κόκκινο σκουφί και γάντια που άφηναν γυμνά τα ακροδάχτυλα είχε καθίσει δίπλα της και την κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια.

«Άστεγη, δεν είσαι;» ρώτησε το αγόρι και πριν προλάβει εκείνη να απαντήσει συνέχισε: «Να πας εδώ πιο κάτω, που είναι το καλοκαιρινό καφέ του πάρκου. Την τέντα δεν την έχουν βγάλει και είναι απάγκιο…». «Κι εσύ, πώς το ξέρεις;»  κατάφερε να ρωτήσει!

«Εκεί μένω, με την αδερφή μου. Είναι πιο μεγάλη από μένα και ξέρει να βρίσκει μέρη» είπε με περηφάνια το παιδί…

«Οι γονείς σας;» ρώτησε εκείνη με απορία

«Δεν ζουν… μη ρωτήσεις πώς και γιατί!» απάντησε κοφτά το παιδί χωρίς να της αφήσει περιθώρια για περισσότερες εξηγήσεις.

«Αν θες, σε πάω να τη γνωρίσεις, αλλά όχι τώρα! Πρέπει να κλείσουν πρώτα τα μαγαζιά. Γυρνά και πουλά χαρτομάντιλα και θα χάσει την πελατεία της, αν πιάσει την κουβέντα. Εγώ ξεπούλησα για σήμερα, γι’ αυτό μπορώ να την αράζω τώρα μαζί σου»…

Κάθισαν αρκετή ώρα στο παγκάκι οι δυό τους. Το παιδί που δεν ήταν πάνω από δεκατριών την έκανε να νιώσει τόσο οικεία, τόσο άνετα, που δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί του την ιστορία της. Του άνοιξε την καρδιά της και άφησε να βγει από μέσα της όλη η αγωνία και η θλίψη που ένιωθε για όσα περνούσε. Ίσως σ’ αυτό να βοήθησε η ηλικία του… ήταν παιδί και δεν είχε καμιά διάθεση να την κρίνει, να τη διορθώσει ή να της κάνει υποδείξεις. Την άκουγε μόνο χωρίς να τη διακόπτει, χωρίς να μιλά και κείνη ένιωθε πως την καταλαβαίνει, έτσι όπως την κοίταζε βαθιά στα μάτια. Κι εκεί στο παγωμένο παγκάκι δυο ψυχές άνοιξαν, δυο ζευγάρια μάτια επικοινώνησαν, δυο άνθρωποι ήρθαν κοντά όσο λίγοι. Έμαθαν ο ένας τον πόνο του άλλου και βρήκαν τρόπο να χαμογελάσουν και να ξορκίσουν όλα όσα τους βάραιναν. Τόσο εύκολα, τόσο απλά! Σα να περίμενε ο ένας τον άλλο για να λυτρώσουν και να λυτρωθούν...

Όταν χωρίστηκαν ένιωθε τόσο ανάλαφρη, που ούτε το ψιλόχιονο που έπεφτε δεν κατάλαβε! Μόνο σαν είδε να παίρνουν όλα γύρω ένα αχνό άσπρο χρώμα συνειδητοποίησε πως χιονίζει και τάχυνε το βήμα της.

Στο σπίτι όλοι την περίμεναν ανήσυχοι με την αργοπορία της. Το πλατύ χαμόγελό της την ώρα που ξετύλιγε το χιονισμένο κασκόλ από το λαιμό της, έκανε όλους να καταλάβουν πως κάτι καλό της συνέβη, όμως εκείνη δεν ήθελε να πει πολλά. Περιορίστηκε μόνο να τους αποκαλύψει τα σχέδιά της για τη μέρα των Χριστουγέννων.

«Φέτος, θα έχουμε καλεσμένους» ανήγγειλε με ενθουσιασμό. Κοιτάχτηκαν με απορία η μάνα και τα αδέρφια της, αλλά δεν είπαν λέξη… «θα φέρω δυο φίλους μου» συνέχισε, που γνώρισα απόψε. Δυο παιδιά, που μόνο παιδιά της ηλικίας τους δεν είναι. Είναι παλικάρια με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία και θέλω να τους γνωρίσετε!» συνέχισε εξηγώντας τους συνοπτικά όσα προηγήθηκαν.

Μου έδωσαν ένα σπουδαίο μάθημα και θέλω να τους ευχαριστήσω. Τη μέρα που γεννιέται ο Χρηστός, θέλω να την περάσουμε μαζί τους, γιατί τι αξία έχουν τα Χριστούγεννα αν δεν μοιράζεσαι αγάπη! Τι αξία έχουν οι γιορτές αν δεν φωτίζεται η ψυχή!…