Προετοιμάστε το παιδί με αυτισμό για το σχολείο

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Καλημέρα, καλημέρα

Σήμερα είδα μια φωτογραφία για την επιστροφή των παιδιών με αυτισμό στο σχολείο και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας και να συμπληρώσουμε και κάποια άλλα πράγματα.

Η επιστροφή στο σχολείο και στις υποχρεώσεις είναι δύσκολη για όλη την οικογένεια, αλλά ακόμα πιο δύσκολη για ένα παιδί με αυτισμό, καθώς πρέπει να φτιάξει μια νέα ρουτίνα, να δέχεται πάρα πολλά ερεθίσματα, να νιώθει ίσως κάποιες φορές την απόρριψη από το σχολικό πλαίσιο, να έχουν όλοι παραπάνω προσδοκίες από αυτό.

Εμείς οι "σημαντικοί άλλοι" λοιπόν(γονείς-δάσκαλοι) εκπαιδευτικοί θα ήταν καλό να του παρέχουμε όσο μπορούμε ασφάλεια και δόμηση.

Κάποιοι τρόποι είναι οι εξής:

• Κανονίστε επίσκεψη μαζί με το παιδί, στο σχολείο ή και μια συνάντηση με την δασκάλα και τον καθηγητή της τάξης. Καλό είναι, να γνωρίσετε και κάποιους συμμαθητές του παιδιού από πριν,ώστε το παιδί να έχει κάποια πρόσωπα αναφοράς στο σχολείο

• Φωτογραφίστε το σχολείο, τη διαδρομή ώστε το παιδί να ξέρει κάθε πρωί τι τον περιμένει.

• Φτιάξτε κοινωνικές ιστορίες για θέματα που προκύπτουν στο σχολείο και δουλέψτε της με το παιδί.

• Στήστε  ρουτίνες και αφήστε τα παιδιά να συμμετάσχουν. Αυτές οι ρουτίνες μπορούν να περιλαμβάνουν, πρωινό ξύπνημα, σνακ, μελέτη.

• Συζητήστε με το σχολείο εκ νέου, για νέα δεδομένα που μπορούν να έχουν προκύψει σχετικά με το παιδί σας. Διαγνώσεις, συνήθειες, αλλαγές, πεποιθήσεις. Χτίστε επικοινωνία και σχέσεις.

• Αγοράστε άνετα ρούχα που βολεύουν τα παιδιά ώστε να μου τους δημιουργεί πρόσθετο εκνευρισμό.

• Δημιουργήστε ένα καθημερινό οπτικοποιημένο πρόγραμμα, όπου το παιδί ανά πάσα στιγμή ξέρει τι θα κάνει.

Νομίζω όμως το σημαντικότερο είναι να μην έχουμε όλοι υπερβολικές προσδοκίες από το παιδί με αυτισμό, να του δίνουμε χώρο-χρόνο και να κινούμαστε σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα του.

Μια παράκληση για όλους τους εκπαιδευτικούς: Ενημερωθείτε, διαβάστε για το τι είναι αυτισμός, ακούστε τους γονείς, νιώστε λίγο παραπάνω το παιδί!

Καλή σχολική χρονιά σε όλους!!

Πηγή: Autism speaks

Μαθηματικά: Τα παιδιά πρέπει να μετράνε με τα δάχτυλα;

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Καλημέρα, καλημέρα!!

Επιστρέφω σήμερα, με μια ερώτηση που μου κάνουν συχνά-πυκνά πολλοί γονείς αν τα παιδιά πρέπει να μετράνε με δάχτυλα. Πολλές φορές οι γονείς ανησυχούν γιατί τα παιδιά μετράνε με δάχτυλα και έχουν περάσει την πρώτη σχολική ηλικία.

Για μένα το σημαντικό είναι τα παιδιά, να είναι λειτουργικά και να ανακαλύπτουν τρόπους τα ίδια να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της μάθησης.

Πολλές έρευνες τον τελευταίο καιρό δείχνουν, πως τα παιδιά είναι καλό να μετράνε με τα δάχτυλα γιατί τους βοηθάει στην ανάπτυξη του εγκέφαλου. Συγκεκριμένα Η Jo Boaler, καθηγητής του Στάνφορτ, γράφει στο The Atlantic για τα νευρολογικά οφέλη του να μετράμε με τα δάχτυλα και πώς αυτό μπορεί να συμβάλλει στην προηγμένη σκέψη των ανώτερων μαθηματικών. 

Επίσης προσωπικά πιστεύω πως όταν ένα παιδί μετράει με τα δάκτυλα:

• Αντιλαμβάνεται την αντίληψη των δαχτύλων και τη σημασία τους
• Χρησιμοποιεί μόνο του οπτικά βοηθήματα (τα δάχτυλα) που θα τον βοηθήσουν να επιλύσει ένα πρόβλημα και θα καταλάβει καλύτερα τα μαθητικά, μέσα από δικές του αναπαραστάσεις.
• Αναπτύσσει κριτική σκέψη
• Μειώνει το άγχος του, αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει μια στρατηγική και να βρει ένα αποτέλεσμα
• Αγαπάει περισσότερο τα μαθηματικά, αφού βρίσκει μόνο του λύσεις

Άρα από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως ότι το παιδί δεν πρέπει να μετράει με τα δάχτυλα γιατί δεν είναι έξυπνο και είναι μεγάλο είναι ένα στερεότυπο και θα πρέπει να καταρριφθεί. Κάθε παιδί όπως λέμε συνέχεια μέσα από αυτό το blog είναι μοναδικό, διαφορετικό, έχει τους δικούς του ρυθμούς και όταν κατανοήσει καλύτερα τα μαθηματικά σίγουρα θα είναι έτοιμο να κόψει τη χρήση δαχτύλων.

Μπουσούλημα: Άραγε είναι μια σημαντική δεξιότητα;

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Είναι άραγε το μπουσούλημα σημαντικό;

Τι κερδίζει το παιδί με αυτή την διαδικασία;

Πότε ξεκινάει;

Πως μπορούν οι γονείς να ενθαρρύνουν τη διαδικασία;

Το μπουσούλημα, είναι αν θέλουμε να πούμε "προπομπός" της βάδισης και ξεκινάει βάση ερευνών συνήθως από 7-9 μηνών και μπορεί να  διατηρηθεί μέχρι να περπατήσει ένα παιδί. Να σημειωθεί, ότι είναι από τα πρώτα σημαντικά αναπτυξιακά ορόσημα, στη ζωή ενός παιδιού.

Το σωστό μπουσούλημα περιλαμβάνει διαγώνιες κινητικές ακολουθίες με ταυτόχρονη προωθητική μετατόπιση, όπου αρχικά το ένα χέρι έρχεται εμπρός και ακολουθεί το αντίθετο πόδι με διαδοχή με τα αντίστροφα μέλη (δεξί χέρι με αριστερό πόδι σε εναλλαγή με αριστερό χέρι- δεξί πόδι).

Ουσιαστικά, το παιδί επικοινωνεί την ανάγκη του με το μπουσούλημα να μετακινηθεί μέσα στον χώρο και να τον εξερευνήσει ανεξάρτητα, άρα καταλαβαίνουμε ότι το πρώτο σημαντικό πράγμα που προσπαθεί να κερδίσει ένα παιδί  μέσω αυτής της διαδικασίας είναι η αυτονομία.

ΆΛΛΑ ΟΦΕΛΗ ΕΙΝΑΙ:

• Αναπτύσσεται ο εγκέφαλος του παιδιού
• Ενισχύει τις κινητικές και σωματικές δεξιότητες. Οι δύο ίσως πιο σημαντικές από αυτές τις δεξιότητες είναι ότι βοηθάει το παιδί να αποκτήσει πέρασμα μέσης γραμμής και να ενισχύσει τον συντονισμό χεριού-ματιού.
• Αναπτύσσει καλύτερα χωρικές έννοιες, αφού μαθαίνει καλύτερα να προσανατολίζεται στο χώρο.
• Βοηθάει το παιδί στην επίλυση προβλήματος, αφού του δείχνει τρόπους πως να μετακινηθεί για να φτάσει κάπου
• Προσφέρει καλύτερη επικοινωνία με γονείς, αφού το παιδί παρατηρεί και ακολουθεί τους γονείς μέσα στο σπίτι.
• Συγχρόνως αναπτύσσεται και η κριτική σκέψη του παιδιού

ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ  ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ  ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΥΣΟΥΛΟΥΝ:

• Δυσκολίες στο συντονισμό κινήσεων
• Μαθησιακές δυσκολίες
• Αισθητηριακές δυσκολίες
• Διάσπαση προσοχής
• Δυσκολίες ισορροπίας

ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ:

• Με παιχνίδια: 

Αφήστε παιχνίδια, που ξέρετε πως αρέσουν στο παιδί, σκόρπια στο χώρο και παροτρύνετε το παιδί να τα πιάσει.

• Με μίμηση:

Μπουσουλήστε εσείς, ώστε να δείξετε στο παιδί σας πως μπορεί να κινηθεί στο χώρο.

• Απλώστε

Απλώστε το χέρι σας και καλέστε το παιδί να έρθει σε εσάς.

Νομίζω όμως, ότι η πιο σωστή "τεχνική" είναι να μην πιέζεται το παιδί σας να περπατήσει, καθώς κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό και θα περπατήσει όταν είναι έτοιμο. Υπάρχουν, άλλα στάδια πιο πριν όπου το παιδί πρέπει να εξερευνήσει και να χαρεί!!

Τέλος, ούτε ένα παιδί όταν δεν μπουσουλάει σημαίνει ότι θα δημιουργηθούν σίγουρα δυσκολίες στη μετέπειτα ζωή του , γιατί ας μην ξεχνάμε κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό.

Καλή συνέχεια!!

Εμβόες: Προσωπική εμπειρία

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Καλημέρα, σήμερα θα γράψω πάλι ένα βιωματικό άρθρο για τις εμβόες που αντιμετωπίζω εδώ και 2 χρόνια. Σίγουρα δεν είναι ιατρικό, απλά θέλω να καταθέσω την άποψή μου και να μοιραστώ την εμπειρία μου. Να σας πω τι κέρδισα και τι έχασα από αυτό. Το σημαντικό για μένα είναι να μοιραζόμαστε και με έναν τρόπο να κάνουμε ένα δίκτυο. Γιατί πιστεύω πως είμαστε πολλοί και αν ενωθούμε είναι καλό να ανταλλάσσουμε  απόψεις. Σκέφτηκα μήπως κάνω και μια σελίδα στο fb!

Μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, φάρμακα που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, εξετάσεις που δεν έδειχναν τίποτα, η ετυμηγορία ήταν πως θα τις έχω πάντα μαζί μου!! Ο λόγος που δημιουργήθηκαν είναι το άγχος!!Να σημειωθεί πως όταν πρωτοξεκίνησαν δεν βίωνα και κανένα τρομακτικό άγχος, αλλά με γιατρούς που το συζήτησα μου είπαν πως μπορεί να βγήκε τώρα!!

Τι δοκίμασα και δοκιμάζω:

Στην αρχή δοκίμασα να βάλω ωτοασπίδα στο δεξί αυτί ώστε να μην ακούω τον ήχο, αλλά αυτό που κατάφερα είναι να μην ακούω γενικά τίποτα, όταν έχω την ωτοασπίδα άρα την περιόρισα μόνο στον ύπνο.

Αυτό που με βοηθάει εμένα είναι συχνά  να μην δίνω σημασία στο σύμπτωμα, να μην λέω ωχ το αυτί μου πάλι βουίζει, να το αγνοώ να λειτουργώ στην καθημερινότητα μου και απλά να συμβιώνω μαζί του χωρίς να παραπονιέμαι όλη μέρα για αυτό. Σίγουρα δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά κάποιες φορές τα καταφέρνω και εκείνες τις φορές είμαι πολύ περήφανη για εμένα! Ένας λόγος που δεν παραπονιέμαι επίσης πια είναι ότι επειδή ο περίγυρος δεν καταλαβαίνει και είναι απόλυτο φυσιολογικό δεν με βοηθάνε πια οι εκφράσεις: "θα περάσει", "δεν είναι τίποτα", "εσύ φταις που αγχώθηκες" κτλ!

Ένα άλλο που εφαρμόζω είναι όταν με ενοχλεί πολύ και είμαι σπίτι μου είναι να βάζω χαλαρωτική μουσική και να μένω στο σκοτάδι.

Παρατηρώ τον εαυτό μου, ξέρω πως όταν αγχώνομαι το βουητό θα είναι πιο έντονο και επίπονο

Κοιμάμαι με δυο μαξιλάρια, και μειώνονται κάπως οι έμβοες.

Τι έχασα:

Λίγο από την κοινωνικότητα μου, με ενοχλεί πια να βγαίνω έξω και να έχει  φασαρία και μετά να έχω πιο δυνατές εμβόες. Επιλέγω πια τις εξόδους, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως έχω κερδίσει ότι τις απολαμβάνω πιο πολύ

Λίγο από τον ύπνο μου, μου άρεσε να κοιμάμαι πολύ, τώρα κάπως έχει μειωθεί  αν και με τη χαλαρωτική μουσική κάτι κάνουμε

Κάποιες φορές θέλω παραπάνω χρόνο να συγκεντρωθώ για να διεκπεραιώσω ένα έργο, ενώ παλιά ήμουν πιο "τσακμάκι¨(αχαχαχαχ)


Εν κατακλείδι, αγαπήστε τον εαυτό σας, ακούστε τον και αποδεχτείτε τον όπως είναι με τα καλά και τα κακά του.

Mην το βάζετε κάτω!!
ΜΟΝΟ ΕΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ!!!!

Αποτοξίνωση από το internet:Δοκιμάστε το!

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Καλημέρα και Καλή Εβδομάδα να έχουμε!

Σήμερα θα γράψω ένα βιωματικό αρθράκι και πως κατά έναν τρόπο τινά αποφορτίστηκα αρκετά από τα social media και τι κέρδισα!!

Εμένα γενικά μου  αρέσει να ποστάρω (ειδικά θάλασσα), ενίοτε να κάνω check in και να κουνάω τα βελάκια στο κινητό και να διαβάζω νέα και ειδήσεις.
Αυτές τις 17 μέρες λοιπόν που είχα να ξεκουραστώ, συνειδητοποιώντας πόσο βαρύ χειμώνα είχα, με δυο δουλείες, με ένα σπίτι να φροντίζω χωρίς βοήθεια, με μια μετακόμιση, με συνεχείς εμβοές που πραγματικά μου στερούν μια λειτουργικότητα,  με ένα blog να τρέχει που θέλει συνεχώς να έχεις internet για να μπορείς να το ελέγχεις και διάφορες συνεργασίες, αποφάσισα πως πρέπει να βρω λίγο χρόνο αποκλειστικά για μένα (Θα επανέλθω με άλλο άρθρο για το αν τελικά να μένουμε μόνοι μας είναι κακό).
Όλο το χειμώνα ένιωθα να κρατάω το κινητό μου στο χέρι μου διαρκώς και να τσεκάρω τις ειδοποιήσεις μου, οι οποίες ήταν πολλές από το blog και μου έπαιρναν και ώρες να τις δω και να τις απαντήσω. Υπήρχαν κάποιες φορές και οι γύρω μου που παραπονιόντουσαν ότι ήμουν πολύ ώρα σε μια οθόνη.

Αποφάσισα λοιπόν αρχικά για άλλους λόγους, αλλά στη συνέχεια επειδή μου άρεσε το διατήρησα να μην βάλω μέγκα μπαίτ στο κινητό μου, και τελικά είδα πως μου άρεσε πάρα πολύ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΗΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!
 Ήμουν μόνο με το ασύρματο wifi σπίτι, το οποίο το έκλεινα όταν κοιμόμουν  είτε μεσημέρι, είτε βράδυ.

Πάμε να δούμε τι κέρδισα:

• Κοιμόμουν πιο εύκολα το βράδυ, καθώς απείχα από τις οθόνες και ο εγκέφαλος έδινε πιο εύκολα σήμα
• Διάβασα, διάβασα πολύ όσο δεν μπορούσα όλο το χειμώνα. Όλα τα είδη των βιβλίων λογοτεχνικά, αστυνομικά, αυτογνωσίας. 
• Αποτοξινώθηκα από κακές ειδήσεις, καθώς ας μην γελιόμαστε το 80 τις εκατό των ειδήσεων είναι κακό
• Χάρηκα πιο πολύ τις στιγμές μου με την οικογένεια μου στην παραλία, στην βόλτα και έδωσα σημασία πιο πολύ στα τοπία
• Σκέφτηκα πιο πολύ για μένα, για τη ζωή μου, τα θέλω μου. Έκανα την αυτοκριτική μου.
• Μαγείρεψα πιο πολλές φορές, αφού κοιμόμουν και ξύπναγα πιο νωρίς (ναι ναι το κάνω και αυτό)
• Μειώθηκε το απερίγραπτο άγχος που έχω. Ήμουν πιο ήρεμη

Τι σκέφτομαι να κάνω τώρα τον Χειμώνα ώστε να διατηρήσω όσο μπορώ την αποτοξίνωση. Νομίζω θα μπω στη χρήση του internet με νέους όρους που θα ωφελούν έμενα πρωτίστως.

• Θα βάζω το κινητό στο αθόρυβο όσο κοιμάμαι, τουλάχιστον το βράδυ
• Θα προσπαθώ να μην κοιτάω κατευθείαν το κινητό όταν ξυπνάω
• Όταν βγαίνω έξω θα έχω κλειστό το internet. Θα προσπαθώ να απολαύσω τις στιγμές!
• Όταν τρώω θα προσπαθώ να μην κοιτάω το κινητό

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω γιατί είδα μια μικρή βελτίωσή στην καθημερινότητα μου. Μου άρεσε το όριο που έβαλα στον εαυτό μου να έχω internet μονό στο σπίτι και είδα πως νιώθω πιο ανάλαφρη. 

Τέλος, θέλω να πω πως αυτή είναι η εμπειρία μου, και δεν είμαι ειδική και σίγουρα κάποιος μπορεί να διαφωνεί και πολύ καλά κάνει!

Εσείς θα δοκιμάζατε έναν περιορισμό των social;

Συναισθηματική νοημοσύνη: Είναι σημαντική άραγε;

Γράφει η Παπαδοπούλου Ειρήνη

Καλημέρα και καλή Κυριακή να έχουμε!!

Μετά από μήνες απουσίας, επιστρέφω, θέλω να πιστεύω δυναμικά και στοχευμένα.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο τη συναισθηματική νοημοσύνη της καρδιάς, της Ιsabelle Filliozat (καταπληκτικό βιβλίο για ενδοσκοπήσεις), είπα να αναλύσουμε λίγο τι  είναι η συναισθηματική νοημοσύνη, η οποία δεν μετριέται και δεν αξιολογείται από τεστ νοημοσύνης! Δημιουργείται μέσα από τις εμπειρίες μας και την καθημερινότητα μας.

Η γνώμη μου είναι πως είναι εξίσου σημαντική με τον δείκτη νοημοσύνης, άραγε πως θα ήταν η ζωή μας αν είμαστε πολύ έξυπνοι, είμαστε τέλειοι σε πρακτικά ζητήματα αλλά δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε καθόλου με τους γύρω μας; Φαντάζομαι πολύ δύσκολη και επίπονη!

Τι είναι λοιπόν η συναισθηματική νοημοσύνη;

Η συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται σαν EQ.

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ικανότητα μας να ελέγχουμε και να επικοινωνούμε τα συναισθήματα μας
είτε αυτά είναι αρνητικά, είτε θετικά.

Κάποια παραδείγματα συναισθηματικής νοημοσύνης είναι:

• Να δίνεις τη γνώμη σου
• Να ακούς
• Να ενεργοποιείσαι
• Να αποδέχεσαι τα συναισθήματα σου και να τα εκφράζεις με υγιή τρόπο
• Να λύνεις δημιουργικά συγκρούσεις

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι έμφυτη;

Κατά τη γνώμη μου η συναισθηματική νοημοσύνη καλλιεργείται μέσα από τα βιώματα μας και τις εμπειρίες μας.

Συναισθηματική νοημοσύνη κατά τον Ντανιέλ Γκόλμαν:

"Καλύπτει δεξιότητες όπως την ικανότητα να κινητοποιούμαστε και να εμμένουμε παρά τις αντιξοότητες και τις απογοητεύσεις, τον έλεγχο των ορμών μας και την ικανότητα μας να αναβάλλουμε μια ικανοποίηση, την ικανότητα να ρυθμίζουμε τη διάθεση μας και να μην επιτρέπει τη στεναχώρια να αλλοιώνει τη λογική μας, την ενσυναίσθηση, την ελπίδα"

Εκπαιδευτικό σύστημα και συναισθηματική νοημοσύνη:

Θαρρώ πως το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ πίσω. Θα έπρεπε ίσως να μπει ένα μάθημα για τα συναισθήματα, τη συνεργασία, τη σχέση μας με τους άλλους.

Πως μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη εμείς οι "σημαντικοί άλλοι"(γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς):

• Να αφήνουμε τα παιδιά να εκφράζουν όλα τα συναισθήματά τους αρνητικά-θετικά και να τους δίνουμε ευκαιρίες να ονομάζουν πως αισθάνονται.
• Να τους δείχνουμε στρατηγικές για να εκφράσουν με υγιής τρόπο τα αρνητικά συναισθήματα.
• Να πιστέψουμε στην μοναδικότητα του κάθε παιδιού και να ενισχύσουμε τις κλίσεις και τα ταλέντα τους.
• Να είμαστε ειλικρινής και να δείχνουμε υπομονή
• Να παρέχουμε ερεθίσματα στο παιδί και να αφήνουμε τα παιδιά να εκφράζουν τα συναισθήματα τους

Από τα παραπάνω βλέπουμε πως η συναισθηματική νοημοσύνη είναι πολύ σημαντική καθώς ο άνθρωπος μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει και να είναι ένας ευτυχισμένος ενήλικας.

Για εσάς λοιπόν είναι σημαντική;